بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – در فرهنگ عامه ایران هر گاه بخواهند برای کسی آرزوی عمر طولانی بکنند ، برای آرزوی ۱۲۰ سال عمر با برکت می کنند، آیا به این فکر کرده اید که چرا می گویند :۱۲۰ سال ، چرا نمی گویند ۱۰۰ سال یا ۱۵۰ سال؟
مساله به تقویم ایرانی بر می گردد، در تقویم ایرانی سال را بر اساس حرکت زمین به دور خورشید اندازه می گیرند ، می دانیم که طول سال خورشیدی حدود ۶ ساعت بیشتر از ۳۶۵ روز است و نحوه ی محاسبه ی این ۶ ساعت در تقویم، سال های کبیسه را مشخص می کند.
در حال حاضر برای سال کبیسه هر ۴ سال یک روز به روزهای سال اضافه می کنند و سال چهارم را ۳۶۶ روز در نظر می گیرند اما در پیش از اسلام این گونه نبود.
منجمان در تقویم پیش از اسلام، تشخیص داده بودند که سال ۳۶۵ روز و نزدیک به ۶ ساعت است. آن ها به این صورت عمل می کردند که ۵ روز از ۳۶۵ روز را بر می داشتند و۳۶۰ روز را تقسیم به ۱۲ ماه می کردند و در آن صورت برای هر ماه به صورت متساوی ۳۰ روز در نظر گرفته می شد، جمع این ها ۳۶۰روز می شد و ۵ روز همیشه متغیر بود . کبیسه ی پیش از اسلام مثل امروز نبود، در ایران پیش از اسلام خرده های نزدیک به ۶ ساعت، ۱۲۰ سال یک بار جمع می شد و یک ماه را می ساخت وسال کبیسه یک ماه اضافه داشت نه یک روز اضافه داشته باشد؛ منتهی، هر ۱۲۰ سال یک بار اتفاق می افتاد. این است که در زبان و فرهنگ خودمان بدون اینکه مردم دقت داشته باشند، دعا می کنند می گویند: الهی ۱۲۰ سال زنده باشی، یعنی: در حقیقت یک کبیسه ی کامل را به چشم ببینی؛ والا، ۱۲۰ در اول به نظر می آید که عدد خاصی نیست . در این محاسبه است که درست می شود یعنی: یک کبیسه ی کامل.
